سایت حقیقت تلخ{عشقو نفرت}

بعضی زخم ها را باید درمان کنی

تا بتوانی به راهت ادامه دهی

ولی بعضی زخم ها باید بمونند

تا راحت را گم نکی

زندگی کلبه ای است چوبی

که با تخته های امید

میخ های محبت 

و

دیوارهای عشق ساخته شده است

و هیچ طوفانی آن را خراب نمی کند 

مگر بی وفایی

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آندم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو ، نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر

چیز ر آنسوی یقین شاید کمی هم کیش تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمکهای تو بود

من عاشق چشمت شدم…

دلم بستهٔ مهر دلبند نیست

ز دیدار دلبند خرسند نیست

به مهر تو سوگند ای سست مهر

اگرچه دگر جای سوگند نیست

چو بشکسته یی آخرین عهد من

دگر با توام رای پیوند نیست

بلی آنکه صد بار پیمان شکست

بدو عهد بستن خوشایند نیست

تو را آزمودیم ما بارها

به کار تو جز ریب و ترفند نیست

به دل تا فریبیت صورت نبست

به لبهات نقشی ز لبخند نیست

تو مردم فریبی نیی مهربان

دل تو به مهر کسی بند نیست

سزاوار دست سلیمانیم

نگینی که دیوان ربودند نیست

گوزنی که روبه به چنگ آورد

پسندیدهٔ شیر ارغند نیست

به سویم دگر تیر عشوه مبار

که بر تن ز صبرم کژآغند نیست

دل خستهٔ آرزومند من

که دیگر تو را آرزومند نیست

گسسته ست زنجیر امید و بیش

به دام هوای تو پابند نیست

در خانهٔ دل بسی کوفتم

که جویم تو را لیک گفتند نیست

 دنبال من می‌گردی و حاصل ندارد

این موج عاشق کار با ساحل ندارد

باید ببندم کوله بار رفتنم را

مرغ مهاجر هیچ جا منزل ندارد

من خام بودم، داغ دوری پخته ام کرد

عمری که پایت سوختم قابل ندارد

من عاشقی کردم تو اما سرد گفتی:

از برف اگر آدم بسازی دل ندارد

باشد ولم کن باخودم تنها بمانم

دیوانه با دیوانه ها مشکل ندارد

شاید به سرگردانی ام دنیا بخندد

موجی که عاشق می‌شود ساحل ندارد

 ای آرزوی اولین گام رسیدن

بر جاده‌های بی‌سرانجام رسیدن

كار جهان جز بر مدار آرزو نیست

با این همه دل‌های ناكام رسیدن

كی می‌شود روشن به رویت چشم من، كی؟

وقت گل نی بود هنگام رسیدن؟

دل در خیال رفتن و من فكر ماندن

او پخته‌ی راه است و من خام رسیدن

بر خامی‌ام نام تمامی می‌گذارم

بر رخوت درماندگی نام رسیدن

هرچه دویدم جاده از من پیش‌تر بود

پیچیده در راه است ابهام رسیدن

از آن كبوترهای بی‌پروا كه رفتند

یك مشت پر جا مانده بر بام رسیدن

ای كال دور از دسترس! ای شعر تازه!

می‌چینمت اما به هنگام رسیدن